Życiorys

IGNACY ŁUKASIEWICZ 

 Urodził się 8 marca w 1822 r. we wsi Zaduszniki

27 czerwca 1836 r. rozpoczyna pracę w aptece w Łańcucie, a od 1841 r. pracuje w Rzeszowie.

W połowie lat 40 XIX w. wstępuje do tajnej organizacji patriotycznej i pod zarzutem nielegalnej działalności skierowanej przeciwko zaborcy zostaje aresztowany w 1846 r. i przebywa w więzieniu do 1848 r.

Po wyjściu z więzienia rozpoczyna pracę w aptece "Pod Gwiazdą" Piotra Mikolascha we Lwowie.

W latach 1850-1852 studiuje farmację na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.

W 1852 r. w Wiedniu uzyskuje tytuł magistra farmacji i wraca do pracy w aptece Piotra Mikolascha, gdzie obejmuje stanowisko prowizora.

W latach 1852-1853 Ignacy Łukasiewicz wspólnie z Janem Zehem prowadzi na zapleczu apteki badania nad ropą naftową. Eksperymenty z ropą obfitują w liczne pożary i eksplozje. Po oczyszczeniu tego płynu uzyskują naftę świetlną.

31 lipca 1853 r. w szpitalu na lwowskim Łyczakowie zapłonęły po raz pierwszy lampy naftowe, które wykonał blacharz lwowski Adam Bratkowski, według projektu Łukasiewicza.

Datę 31 lipca 1853 r. uważa się za datę powstania polskiego przemysłu naftowego. Na przełomie lat 1853/54 Łukasiewicz opuszcza Lwów i przenosi się do Gorlic, gdzie dzierżawi aptekę. Nie zaprzestaje prac nad doskonaleniem procesu otrzymywania nafty.

W 1854 r. zapłonęła pierwsza uliczna lampa naftowa na świecie.

W 1854 r. wspólnie z Tytusem Trzecieskim zakłada pierwszą na świecie spółkę naftową, która zaczyna wydobywać i eksploatować ropę w Bóbrce k. Krosna.

W 1856 r. Łukasiewicz zakłada w Ulaszowicach pierwszą na ziemiach polskich destylarnię ropy naftowej.

Wspierał finansowo ruchy narodowo- wyzwoleńcze, budował szkoły, kościoły, drogi i mosty. Stał na czele Krajowego Towarzystwa Naftowego.

Założył prowadzoną przez żonę Honoratę Szkołę Koronkarską dla dziewcząt w Chorkówce. Na kopalni Bóbrka założył tzw. Kasę Bracką (odpowiednik dzisiejszego ZUS).

Za działalność charytatywną papież Pius IX w 1873 r. nadał mu tytuł Szambelana Papieskiego i odznaczył Orderem Św. Grzegorza.

Zmarł w Chorkówce 7 stycznia 1882 r.

na zapalenie płuc i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Zręcinie.